Na, letterlijk, enkele uren geslapen te hebben moest ik om 5u opstaan om mezelf naar het ontbijt te gaan. Half slapend, maar geleerd, ging ik met mijn bagage naar het ontbijt zodat ik kon blijven zitten tot het moment van uitstappen. Zodra dat ik uitgestapt was, begon de reis tegen de klok.

Ik had namelijk minder dan een uur om doorheen heel Turku te lopen om mijn bus te halen. Want uiteraard lag het busstation aan de ander kant van Turku dan de zeehaven! Om het nog wat spannender te maken besloot het rechter wielletje van mijn 24kg wegende bagage het te begeven! Om 7u sochtends aan zware gewichten te beginnen heffen vond ik er nu toch een beetje over, dus besloot ik mijn valies gewoon over het voetpad voort te sleuren. Met een marge van 2minuten haalde ik mijn bus nog van 8u met mijn bagage van 23.9kg (minstens 100g plastiek van de onderkant van mijn valies is uitgespreid over de Finse voetpaden!). Heel bezweet heb ik nog rap een nieuw T-shirt uitgehaald en doodop vanachter me in de bus gaan leggen.

Terwijl mijn hart de volle 2u durende busreis naar Helsinki luchthaven volop aan het kloppen was heb ik niet veel van het landschap gezien, maar na 4maand in de zelfde omgeving te leven, wist ik al zowat hoe het eruit zag. Toekomend op de luchthaven heb ik me in het zonnetje gezet waar ik Steven, Jakob en Vincent verwachtende was. Na 45min wachten stapten Steven en Jakob volgeladen uit de bus. Het was namelijk zo dat we een extra bagage deelden met 3; Steven, Jakob en ikzelf. Maar blijkbaar had ik iets mijn dan mijn 7kg opgeëist met mijn achtergelaten spullen, waarvoor nogmaals mijn excuses als een van beide deze leest! Het vreemde was dat Vincent niet mee was omdat zijn vlieger 1u nadat van ons opvloog, maar blijkbaar wou hij de trein later nemen.

Tijdens de Check-in zat ik redelijk over mijn gewicht, 24.9kg, maar ik heb vreemd genoeg niet moeten bij betalen. Naast dat kleine hartstilstandje dacht ik het ergste gehad te hebben, maar ik moest nog door de metaal detectie. Hoewel ikzelf prefect kon passeren zonder gepiep, bleek mijn rugzak minder geluk te hebben. Niet alleen was ik mijn deodorant vergeten uit te halen, maar er zat nog een breekmes in mijn rugzag die ik gebruikt had tijdens mijn project. Na deze objecten uit mijn rugzak te halen en af te geven, wou ze het nog eens scannen, waarmee ik helemaal geen probleem had. Toen mijn bagage voor de tweede maal het alarm deed afgaan begon ik me toch serieuze vragen stellen. Er zat blijkbaar nog een schaar in mijn rugzak! Ook deze was ik dus vergeten. Dat madammetje dacht waarschijnlijk raar over me, maar goed. Ik was er toch uiteindelijk doorgeraakt ... tot ik beseft mijn kussen vergeten was aan de inlaad bakjes! Dus ik terug naar die madam en gevraagd als ze mijn kussen wou geven. Blijkbaar vertrouwde ze me echt niet meer, want ook dit kussentje moest door de scanner! Toen ze me het gaf, zei ik vriendelijk, ‘ik ben waarschijnlijk verdacte nr 1 geworden vandaag'! waarna ze toch eens moest lachen.

Verder verliep alles rustig en door de afwezigheid van bommeldingen op Schiphol, buiten onze eigen mopjes daarover, zijn we met wat vertragen (10min) geland in Brussel. Waarna nog een treinrit naar huis op het programma stond. Eenmaal thuisgekomen en iedereen een dikke knuffel te geven, ben ik gaan slapen.
Van dag 1 tot dag 120 was er zoveel te beleven tijdens mijn avontuur en het was me enorm leuk om deze met u te delen. Hoewel sommige zaken ik nog niet eens uitgeschreven heb, kan je duidelijk zien dat ik de tijd van mijn leven heb meegemaakt, waarvoor dank aan iedereen die me hierin gesteund heeft.

Met trots kan ik ook zeggen dat ik voor mijn Thesis een 5/5 behaald heb, waardoor ik voor mijn volledige erasmus een perfecte 15/15 heb behaald. Afsluiten in schoonheid nietwaar!

Op naar het volgend avontuur! Dank u